تار از سازهای زهی و ایرانی است که با مضراب نواخته می شود. تار در لغت ایرانی به معنی زه، سیم و از لحاظ سازشناسی از گروه سازهای زهی مضرابی است. تار از زمان فارابی موسیقیدان معروف ایرانی وجود داشته و بعد از وی توسط صفی الدین ارموی و دیگران به سمت کمال پیش رفته است. تار در ایران و برخی مناطق دیگر خاورمیانه مانند تاجیکستان، جمهوری آذربایجان و ارمنستان و گرجستان و دیگر نواحی نزدیک قفقاز برای نواختن موسیقی سنتی این کشورها و بخشها رایج است. واژه تار خود در فارسی به معنی رشته است. هرچند که ممکن است معنی یکسانی د ر زبان های تحت تأثیر فارسی یا دیگر زبان های ایرانی تبار مثل کردی داشته باشد. این باعث شده است که کارشناسان ایرانی بر این باور باشند که تار ریشه مشترکی میان همه اقوام ایرانی تبار دارد. در گذشته تار ایرانی پنج سیم )یا پنج تا ر( داشت که غالمحسین درویش یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می رود. سه تار نیز از سازهای زهی و مضرابی موسیقی ایرانی است که با ناخن انگشت اشاره ی دست راست نواخته میشود. سه تار از خانواده ی دوتار و تنبو ر بوده است که امروزه در طبقه بندی سازهای سنتی ایران با پرده بندی مشابه به ساز تار به شمار می رود . در موسیقی دستگاهی ایران استفاده ازسه تار بسیار رواج دارد، گرچه بیشتر برای تکنوازی مورد استفاده قرار می گیرد .این ساز، دارای ۴ سیم از جنس فوالد و برنز است که به موازات دسته، از کاسه تا پنجه کشیده شدهاند. سه تار دارای ۲۸ پرده ی قابل حرکت از جنس روده ی حیوانات یا ابریشم است و صدای آن ظریف و تو دماغی و تا حدودی غمگین است.
اساتید مدرسه موسیقی شین: ترگل خلیقی ، پانیذ علیشاهی